دلایل موفقیت چشمگیر هنگ کنک در مقابله با کرونا

به گزارش وبلاگ علیپور رحمتی، آنالیز شرایط کرونا در هنگ کنگ نشان می دهد که آنها با تجربه آموزی از رفتار اپیدمیک آنفلوانزا با بهره دریافت از شیوه تست و رصد بدون برقراری مقررات سخت، در مقابله با کرونا به موفقیت های قابل توجهی دست یابند.

به گزارش خبرنگاران، دکتر نیما فاتح و دامون افضلی در چهاردهمین مطلب مرتبط با تجارب کشورهای دنیا در مورد مقابله با کرونا، مقاله ای از گاردین با عنوان درس های هنگ کنگ | تست و رصد: درس هایی از هنگ کنک درباره اجتناب از منع تردد کرونایی را ترجمه و در اختیار خبرنگاران قرار دادند. این مقاله نوشته سارا بوزلی، دبیر بخش بهداشت گاردین است که 17 آوریل 2020 (29 فروردین) منتشر شد.

دانشمندان می گویند دولت های اروپایی و آمریکا می توانند [درس های زیادی درباره مهار کرونا] از هنگ کنگ یاد بگیرند؛ هنگ کنگ برخلاف بریتانیا و سایر کشورها توانسته است بدون توسل به منع تردد، که آسیب های مالی و اجتماعی زیادی دارد، موارد ابتلا و مرگ ومیرِ ناشی از کوویدـ 19 را پایین نگه دارد.

در اپیدمی کرونا هنگ کنگ، با جمعیتی تقریباً 7.5 میلیون نفری، تا حالا فقط 715 مبتلای تأییدشده (شامل 94 مبتلای بدون علائم) و 4 مورد مرگ داشته است.

در اوایل این پاندمی، تصور می شد هنگ کنگ به سبب مسافرانی که از سرزمین اصلی (چین) می رسند جداً به مخاطره بیفتد، ولی از اوایل فورریه معلوم شد که شیوع این بیماری مهار شده است.

این شهر نیمه خودمختار راهِ پیشنهادیِ سازمان بهداشت دنیای را در پیش گرفت و برنامه جدی و سفت وسختِ تست گیری از همه افراد دارای علائم را شروع کرد. کسانی که تست شان مثبت شد در بیمارستان قرنطینه شدند. تمام تماس های اخیرشان رصد شد و به آن افراد هم توصیه شد خودشان را ایزوله نمایند. در اوائل مارس هر روز تقریباً از 400 بیمار سرپایی و 600 بیمار بستری تست گرفته شد.

تدابیر کنترلی سختگیرانه به مرزها هم کشیده شد. هر کسی که از چین یا کشوری که موردی از ابتلا به کوویدـ 19 در آن گزارش شده بود می رسید، 14 روز به قرنطینه فرستاده می شد. کمپ های مخصوص تعطیلات و مسکن های جدیدی که هنوز خالی بودند به مجمتع های قرنطینه تبدیل شدند. مدارس تعطیل شد و از مردم خواسته شد در صورت امکان دورکاری نمایند.

بریتانیا و سایر کشورهای اروپایی هم در هفته های نخستین اپیدمی برنامه تست گیری و رصد را پیاده کردند. ولی آمار [مبتلایان و قربانیان] که افزایش یافت، تمهیدات سخت گیرانه منع تردد را جایگزین تست گیری و رصد کردند تا مردم را در خانه نگه دارند و از آمیخته شدن [مبتلایان و افراد مبتلانشده] جلوگیری گردد.

ولی در هنگ کنگ خبری از این نوع منع تردد نبوده است. به گفته مقاله یی که در مجله لنست پابلیک هلث منتشر شده علی رغم این که مردم مجبور نبودند در خانه بمانند، ولی پذیرفتند رفتارشان را متناسب با [شرایط به وجودآمده] تغییر دهند.

در پیمایشی که در ماه مارس انجام شد، 85 درصد از پاسخ دهندگان گفتند که از جاهای پرجمعیت پرهیز می نمایند و 99 درصدشان اظهار داشتند که هنگام ترک خانه از ماسک استفاده می نمایند؛ نویسندگان این مطالعه می گویند این نشان از نگرانی و توجه مردم هنگ کنگ دارد.

در طول شیوع سارس در سال 2003، که هنگ کنگ را به شدت مبتلا کرد و موجب مرگ 299 نفر شد، 79 درصد از مردم ماسک می زدند، درحالی که این رقم در پاندمی آنفولانزای خوکی سال 2009 فقط 10 درصد بود.

طبق ارزیابی دانشمندان میزان بازتولید (یعنی میانگین تعداد افرادی که توسط فرد مبتلا، آلوده می شوند) در طول هشت هفته پس از شروع ماه فوریه، وقتی تمهیدات کنترلی برپا شد، روی عدد 1 ثابت مانده است. این نشان می دهد اپیدمی سرعت نگرفته است.

پروفسور بنجامین کاولینگ از دانشگاه هنگ کنگ، که این مطالعه تحت نظر او اجرا شده، می گوید تجربه هنگ کنگ نشان می دهد که چگونه می توان این بیماری را، بدون آن آسیب های اجتماعی و مالی یی که کشورهای اروپایی شاهد آن هستند، مهار کرد.

او می گوید: هنگ کنگ، با پیاده سازی سریع تمهیدات سلامت عمومی، اثبات نموده است که می گردد از انتقال کوویدـ 19 به طرزمؤثری جلوگیری کرد، بی این که به آن منع تردد کامل و اختلال برانگیزی متوسل شد که چین، آمریکا و کشورهای غربی در پیش گرفته اند. سایر دولت ها می توانند از موفقیت هنگ کنگ درس های مهمی بیاموزند. اگر این تمهیدات و واکنش مردم ادامه یابد، و درعین حال از خستگی مفرط عموم مردم اجتناب گردد، سایر دولت ها نیز می توانند تأثیرات اپیدمی کوویدـ 19 را در کشورشان فوق العاده کاهش دهند‘.

این گروه از دانشمندان این پرسش را (به عنوان شاخصی از انتقال کوویدـ 19 در جامعه) آنالیز کردند که آیا کاهش سطح ابتلا به آنفولانزا نتیجه فاصله گیری فیزیکی و تغییر رفتار مردم هنگ کنگ بود یا نه.

هر دوی این بیماری ها به شیوه های مشابهی منتقل می شوند. انتقال آنفولانزا در طول ماه فوریه، پس از تعطیلی مدارس، تا 44 درصد کاهش یافت. مدارس در طول اپیدمی آنفولانزای خوکیِ سال 2009 هم بسته شدند ولی این تمهید صرفاً به کاهشی 10-15 درصدی در انتقال این بیماری منجر شد.

دکتر پِنگ وو از دانشگاه هنگ کنگ و یکی از نویسندگان این گزارش می گوید: سرعت کاهش آنفولانزا در 2020 سریع تر از سال های قبل بود که فقط مدارس تعطیل می شدند؛ این حاکی از آن است که سایر تمهیدات فاصله گیری اجتماعی و رفتاری پرهیزگرانه مردم تأثیر مضاعفِ فوق العاده یی بر انتقال ویروس داشته است. از آنجا که هم آنفولانزا و هم کوویدـ 19 پاتوژن های تنفسیِ مستقیماً انتقال پذیری با دینامیک انتشارِ ویروسیِ مشابهی هستند، این احتمال هست که این تمهیدات کنترلی نیز انتقال کوویدـ 19 را در جامعه کاهش داده باشد‘.

او اضافه نمود مردم هنگ کنگ به سبب تجربه قبلی شان از شیوع بیماری های عفونی بیشتر [از مردم سایر کشورها] از لزوم تغییردادنِ رفتارشان، مطلع بودند.

پل هانتر استاد پزشکی دانشگاه اِیست آنجلیا می گوید این مقاله برای من خیلی به موقع بود و شواهد مهمی به دست می دهد که قاعدتاً باید بر طرح های مان برای فاصله دریافت از منع تردد تأثیر داشته باشد‘.

هر چند شرایط هنک کنگ با کشورهای اروپایی متفاوت است، ولی رویکرد هنگ کنگ می تواند راهی برای کاستن از شدت منع تردد ارائه کند، بی آن که خطر افزایش دوباره موارد ابتلا وجود داشته باشد. ‘

او می گوید: هنگ کنگ، به عنوان یکی از جاهایی که در سال 2003 شدیداً دچار اپیدمی سارس شد، برای مقابله با شیوع کوویدـ 19 از بسیاری کشورهای دیگر مجهزتر بود. آنها با بهبودبخشیدن قابلیت تست گیری و توان بیمارستان ها برای برخورد با پاتوژن های تنفسی جدید و به لطف مردمی که از لزوم ارتقای بهداشت شخصی خود و حفظ فاصله گیری اجتماعی واقعاً مطلع بودند، در صندلی خوبی قرار دارند‘.

کاولین می گوید نمی تواند بگوید آیا سیاست تست گیری، رصد تماس های مبتلایان و جداسازی از سایر تمهیدات مهم تر بوده است یا نه: این سؤال واقعاً مهمی است که هنوز قادر به پاسخ دادن به آن نیستیم. به نظر ما محتمل ترین پاسخ این است که ترکیبی از این تمهیدات به خوبی مؤثر واقع می گردد. فاصله گیری اجتماعی انتقال ویروس را کاهش می دهد و از شیوع های عظیم جلوگیری می نماید و امکان می دهد تست و رصد را همچنان افزایش دهیم‘.

او می گوید: رصد تماس های مبتلایان و قرنطینه وسیع تمهیداتی است که اجرای موبه موی شان از همه دشوارتر است: در هنگ کنگ ما مجتمع هایی برای قرنطینه بیرون از منزل در نظر گرفته ایم، و نیز رویّه هایی برای اجرای سخت گیرانه قرنطینه خانگی. افرادی که ابتلا به این ویروس برای شان خطرناک تر است (یا شاید آن ها که بیشتر در معرض ابتلا هستند)، در خارج از منزل قرنطینه می شوند؛ آن هایی هم که ابتلا به این ویروس برای شان خطر کمتری دارد، چهارده روز در قرنطینه خانگی قرار داده می شوند‘.