ابعادفرهنگی برنامه ششم توسعه بررسی شد، درسندنویسی مان تجدیدنظرکنیم - وبلاگ علیپور رحمتی

بهمنی در ابتدای این برنامه گفت: برنامه ششم توسعه در دو ساحت قابل بررسی است؛ یکی حوزه فرهنگ است که مثلاً در بند 5 ماده 14 آن مسائل مربوط به منابع انسانی، علمی، فرهنگی و هنری و یا در سه بند از ماده 20 آن، موضوعات گردشگری مطرح شده است. ماده 23 هم به مسائل مربوط به زنان و خانواده، برقراری عدالت جنسیتی در دستگاه های کشور و ... مرتبط است.

وی اضافه نمود: مؤلفه هایی درباره سبک زندگی وجود دارد که می طلبد در برنامه ششم توسعه به آنها پرداخته شود، اما ساحت دومی که می توان در آن این برنامه را بررسی کرد، دیپلماسی فرهنگی است که موضوع مهمی است. اقتصاد و فرهنگ نیز از دیگر مسائل مهمی است که باید در این برنامه به آنها توجه شود.

در ادامه برنامه اشتریان گفت: در دولت های خارجی یکسری اسناد رسمی وجود دارد که تعابیر مختلفی از آنها می شود. این اسناد بسیار ریز و تفصیلی مشخص کردند که در حوزه مرتبط شان چه کاری باید انجام شود. ما این اسناد را نداریم. البته به شکل پراکنده کارهایی انجام می دهیم اما به صورت الگوی کامل از این مسئله بی بهره ایم؛ به همین دلیل است که هیچ چیز اجرا نمی شود و فقط در چنین برنامه هایی دور هم می نشینیم و حرف می زنیم به همین خاطر نه برنامه چهارم و نه برنامه پنجم توسعه اجرا نشده اند.

این استاد دانشگاه ادامه داد: برای اجرایی شدن این برنامه نیاز به یک سند برنامه تفصیلی سیاستگذاری داریم که بر اساس، یا قوانین یا سیاست های بالادستی یک صورت مسئله را تحلیل کند؛ مثلاً سبک زندگی، خانواده یا ... اگر این هدف ماست اول باید یک صورت شناسی از آن داشته باشیم و سپس تحلیل نظری، تحلیل حقوقی و بعد از آن تحلیل ذیربط ها را داشته باشیم. به این معنی که چه کسانی به این سیاست ها ربط دارند و وظیفه شان چیست. بعد از آن هم تحلیل نحوه و روش اجرا؛ یعنی باید اجرا را هم تحلیل کنیم.

وی اضافه نمود: بعد از آن نوبت به تحلیل بودجه، برآورد و در مرحله آخر تحلیل نحوه نظارت و اجرای سیاست می شود. همه این مطالب نباید بیشتر از 20 یا 30 صفحه شود. اگر این قانون 44 صفحه شده، باید به 20 صفحه تقلیل پیدا کند.

اشتریان در بخش دیگری از سخنانش گفت: راه چاره مسئله این است که مجلس چهار حوزه را تحلیل کند: سبک زندگی، مسئولیت اجتماعی، خدمات اجتماعی و خانواده. حالا اگر این چهار حوزه به چهار سند شفاف و پیگیر تبدیل شوند که مجلس را مکلف کنند کجا دنبال قضیه بشود، مسائل تا حدودی حل می شود. اگر کسی بخواهد بازی دربیاورد می تواند همین چهار اصل یا سند را مرتباً در متن قانون برده و حجم آن را زیاد کرده و بگوید برنامه مان 100 صفحه شد.به نظرم باید بیش از اینکه به اختلاف نظرهای شخصی بپردازیم، در متدولوژی سندنویسی مان تجدیدنظر کنیم.

سخنران پایانی این برنامه بنیانیان بود که در زمان مربوط به سخنرانی اش، گفت: اگر دولت جمهوری اسلامی بخواهد نقش خود را در فرهنگ با کمک ابزارهای فرهنگی بهینه سازی کند، باید بیرون برنامه پنج ساله توسعه، برنامه نویسی کند. این به واسطه ذات فرهنگ است. این کار هم باید با برنامه های 10 ساله و بلندمدت انجام شود؛ یعنی در قالب سندهایی بالاتر از عمر چهار ساله دولت ها.

وی اضافه نمود: هر بحثی هم کنیم، نمی توانیم شرایط مناسبی را برای فرهنگ در برنامه ششم قرار دهیم، چون این لایحه به مجلس هم که برود، دوستان مجلسی همگی اقتصادی هستند. یک دیدگاه هم بین مدیران وجود دارد که اگر مسائل اقتصادی حل شود، مسائل فرهنگی نیز حل می شود. این نظرگاه غلط نیست ولی ناقص است و اصولاً عقیده کسانی است که اقتصادی هستند و منابع محدودی دارند.

رئیس سابق حوزه هنری گفت: طی 100 سال گذشته که تحت تاثیر فرهنگ غرب قرار گرفتیم و توسعه را غلط تفسیر کردیم و نفت هم وارد معامله شد، مدت هاست که استعدادهای درخشان مان را به سمت رشته های فنی می فرستیم. به همین دلیل اگر وارد ساختمانی از وزارت نفت شویم، ساختار پیشرفته و مدرنی را می بینیم ولی مدیران فرهنگی ما همچنان مانند 20 و 30 سال پیش حرف می زنند. در یک مذاکره هم شما احساس می کنید اگر به آن فردی که وجهه اقتصادی دارد، پول بدهید زودتر جواب می گیرید و این دید امروز غالب شده که هزینه کردن به پای مسائل فرهنگی یعنی اتلاف منابع.

بنیانیان همچنین گفت: این روزها وقتی وارد یک ساختمان اقتصادی یا نفتی می شوید، سازه ای بزرگ و باعظمت می بینید، اما اگر به یک تماشاخانه یا سالن تئاتر بروید، می بینید نمایش ها تماشاچی ندارند. این وضع اسف بار 70 سال است در این مملکت وجود دارد و از ضعف کارشناسی فرهنگی ما ناشی می شود. امیدوارم این روزها ، تعادلی در این فضا برقرار شود.

وی در پایان سخنانش گفت: سیستم نظارتی باید در آخر راه هر عملیات وجود داشته باشد تا اشتباهات یا خوبی های راستا کار را نشان بدهد اما خلاء نظام ارزشیابی و نظارتی در کشور ما اجازه نمی دهد که کارهای خوب و بد خودشان را نشان دهند.