چگونه فیلم هیچ کس باب اُدِنکِرک را به جان ویک جدید تبدیل کرد؟ - وبلاگ علیپور رحمتی

فیلم هیچ کس (Nobody) با نقش آفرینی غیرمنتظره باب اُدنکرک خیلی ها را هیجان زده نموده و خبر از ظهور یک قهرمان اکشن جدید می دهد. او برای رسیدن به این فیلم و این نقش زحمات زیادی کشید و تمرینات طاقت فرسایی را از سر گذراند که شرحش را در ادامه می خوانید.

داستان اتوبوس

هفته دوم فیلم برداری هیچ کس بود. باب اُدنکرک دو سال تمام برای این نقش تمرین نموده و مشقات زیادی را به جان خریده بود تا شبیه بازیگری شود که وقتی یک تنه به جان بی شمار آدم بدِ خطرناک می افتد و همه را ناکار می نماید، باورپذیر به نظر برسد. تعدادی صحنه آرام و معمولی را ضبط نموده بودند و حالا نوبت رسیده بود به اولین فصل عظیم اکشن فیلم. ماجرا از این قرار بود؛ باب اُدنکرک باید دخل کلی آدم خلافکار را یک تنه در می آورد، آن هم در فضای بسته یک اتوبوس.

ایلیا نایشولر، کارگردان فیلم می گوید: ستاره ای کنارمان داشتیم که کلی انرژی و وقت صرف نموده و سختی های بی شماری کشیده بود تا خودش را برای این نقش آماده کند. من کاملا مطمئن بودم که نتیجه کار عالی و دیدنی خواهد بود. ولی باب همواره نگران بود خراب کند. فکر کنم تنها کسی که این نگرانی را داشت باب بود چون من و بقیه که حسابی خیالمان از او راحت بود.

به گفته اُدنکرک، این صحنه ای است که مدل فیلم را معرفی می نماید و به تماشاچی می گوید که در این فیلم قرار است این شکلی برویم جلو. می خواهیم یک فیلم اکشن بسازیم و تمام مؤلفه های هیجان انگیز و جسورانه این ژانر را حفظ کنیم. برای همین اگر این مبارزه اول فیلم خوب از آب در نمی آمد، به هدفی که می خواستیم نمی رسیدیم. همه چیز به همین صحنه بستگی داشت. دو سال و نیم تمرینات بدنی و رزمی فشرده نموده بودم که این صحنه ها را خوب بازی کنم و اگر خراب می شد، تمام آن روزها و سختی هایش هدر می رفت.

نایشولر و گروه فیلم برداری نماهای منتهی به این صحنه سرنوشت ساز را دریافتد، جایی که کاراکتر باب اُدنکرک یعنی هاچ منسل، مردی خسته و مستأصل از کار و زندگی روزمره، در اتوبوس نشسته و عده ای اراذل و اوباش روسی و سگ مست را تماشا می نماید که آسایش دختری تنها در اتوبوس را بر هم می زنند. بعدش نمایی را دریافتد که هاچ به همه به جز اراذل روسی می گوید که اتوبوس را ترک نمایند و در اتوبوس بسته می شود. سپس نوبت به نمایی رسید که هاچ رو به اراذل روسی می گوید: قراره پدر همه تونو در بیارم. و حالا نوبت به اصل کاری رسیده بود. نایشولر می گوید: باب گفت خیلی خب. بریم تو کارش و از این لحظه به بعد، آشوبی تمام عیار به پا شد و مردی که تا الان به عنوان سال گودمن می شناختیم، چند خلافکار روسی را که نصف خودش سن دارند با زخم ها و جراحاتی مهیب راهی بیمارستان می نماید.

اُدنکرک کارش را با نوشتن آیتم های کمدی برای برنامه زنده شنبه شب (Saturday Night Live) شروع کرد و وقتی کمدی ساختارشکنانه دهه 90ای شبکه اچ بی او یعنی مستر شو را ساخت و در آن بازی هم کرد، به عنوان یکی از چهره های مطرح کمدیِ غیرمتعارف شناخته شد. نقش آفرینی بی نظیرش در قامت سال گودمن، وکیل جنایی معروف سریال های برکینگ بد و بهتره با سال تماس بگیری همه را غافلگیر کرد و چهره ای جدید از او دیدند که تا به حال ندیده بودند. حالا اُدنکرک از مهارت های شگفت انگیزش در بازیگری نقش های درام و جدی پرده برداشته بود و تعجبی نداشت که او را در فیلم های اسکاری مثل پُست (The Post) ببینیم. ولی فیلم اکشن و پر زد و خوردی مثل هیچ کس برای بازیگری که تقریبا 60 سالش شده چالشی جدید و پرریسک به حساب می آمد. صحنه اتوبوس جایی بود که حجت را بر اُدنکرک تمام می کرد و به او این اطمینان خاطر را می داد که همه چیز خوب پیش خواهد رفت و زحماتش نتیجه داده.

بیشتر وقت ها بعد از اینکه فیلم برداری تمام می شد و همه به خانه هایشان می رفتند، اُدنکرک و نایشولر شبانه ای میل های زیادی را با هم رد و بدل می کردند تا درباره نکات فیلم برداری آن روز صحبت نمایند و ببینند در ادامه چه جهتی را بهتر است طی نمایند. نایشولر می گوید: اغلب ای میل های اُدنکرک طولانی و مفصل بودند، چون به هر حال آدم نویسنده ای است. از طرفی نگرانی های زیادی هم داشت. من هم نشستم و کوتاه ترین ای میل کل زندگیم را برایش فرستادم. نوشتم که باب، تو یک ستاره اکشن شدی دیگر لعنتی. نگران نباش. شبت به خیر

دیوید لیچ و کلی مک کورمیک، زوج اکشن ساز

احتمالش زیاد است که دیوید لیچ را در فیلم های مختلف زیادی دیده باشید که از بقیه مشت می خورد. او یکی از اصلی ترین بدلکارهای برد پیت بوده و در فیلم هایی مثل آقا و خانم اسمیت (Mr. and Mrs. Smith)، باشگاه مشت زنی (Fight Club) و یازده یار اوشن (Oceans Eleven) در صحنه های پرخطر به جای این ابرستاره هالیوود ظاهر شده. لیچ همچنین بدلکار فیلم های اولتیماتوم بورن (The Bourne Ultimatum) و 300 بوده و بعدا هم طراح صحنه های اکشن و هماهنگ نماینده بلدکاران فیلم هایی مثل ترون: میراث (TRON: Legacy) شد. بعد از دو دهه فعالیت در عرصه بدلکاری و ارائه اجراهای بی نظیر و حضور به عنوان تیم دوم کارگردانی فیلم ها، دیوید لیچ به همراه دوست و همکار همیشگی اش چاد استالسکی تصمیم دریافتد به جهانیان نشان دهند چه کارهایی ازشان بر می آید. اولین تجربه کارگردانی این زوج بدلکار و متخصص صحنه های اکشن یعنی جان ویک (John Wick) با بودجه ای محدود ساخته و سال 2014 اکران شد و خیلی زود بین تماشاگران سینما محبوبیتی فراگیر پیدا کرد و چیزی نگذشت که نقل قول های سینه به سینه طرفداران و سینمادوستان باعث شد جان ویک حسابی سر زبان ها بیفتد. و به لطف صحنه های مبارزه خیره نماینده ای که با پوست و گوشت خودمان حسش می کردیم و فصل های اکشن باورپذیر و خارق العاده و جدید که با بهترین تکنیک های عملی سر صحنه طراحی و اجرا شده بودند، جان ویک لقب تأثیرگذارترین اکشن دهه 2010 را از آن خود کرد.

دیوید لیچ با دنباله هایی که از جان ویک ساخته شد، جرقه ساخت مجموعه فیلم پیروز و پرطرفدار و با کیفیتی را زد که نه ابرقهرمانی بود، نه بازسازی عنوانی مشهور و قدیمی. سیر پیروزیت های لیچ با ددپول 2 (Deadpool2) و اسپین آف سریع و خشمگین تقدیم می نماید: هابز و شاو (Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw) ادامه یافت و مدیران استودیوهای عظیم فیلم سازی در اتاقشان را به رویش باز کردند. لیچ هم حسابی از این موقعیت استفاده کرد: واقعا و به شدت قدردان این موقعیتی هستم که نصیبم شده. به ما این فرصت را دادند تا دنیای خودمان را بسازیم و داستان جدیدی تعریف کنیم و این واقعا جای شکر دارد. چون با وجود انبوه فیلم های پرفروش و پیروزی که هرساله ساخته می شوند و دنباله و بازسازی آثار قبلی هستند، پیدا کردن چیزی جدید که دنباله روی ساخته های دیگران نباشد، کاری طاقت فرساست.

چاد استالسکی قسمت دوم و سوم جان ویک را به تنهایی کارگردانی کرد و از آن طرف دیوید لیچ و همسرش کلی مک کورمیک استودیو 87Eleven Productions را احداث کردند تا فیلم هایی به سبک جان ویک فراوری نمایند (اکشن هایی شخصیت محور که صحنه های اکشن عجیب وغریب و به شدت باکیفیت دارند) و مؤلفه های تازه ای به ژانر اکشن بیاورند. سال 2017 و بعد از اینکه دیوید لیچ فیلم اکشن جاسوسی بلوند اتمی (Atomic Blonde) را با شارلیز ترون ساخت، باب اُدنکرک با ایده ساخت یک فیلم اکشن سراغشان آمد. اُدنکرک می خواست داستان مردی معمولی و آرام را تعریف کند که یک شب سارق به خانه اش می زند. وقتی فرصت مقابله با سارقها و دفاع از خانواده اش را پیدا می نماید، از اقدام تلافی جویانه سرباز می زند و همین باعث می شود همه از جمله پدرزنش به چشم یک مرد ضعیف نگاهش نمایند، و تمام این ماجراها باعث شود او به تدریج در جهتی مملو از خشونت لگام گسیخته قدم بردارد.

مک کورمیک می گوید: ایده باب بود. گویا یک شب اتفاقی مشابه در خانه اش می افتد و پیش خودش آرزو می نماید که کاش می توانست جور دیگری قضیه را حل نماید. به او گفتم که به نظرم اگر واقعا می خواستی جور دیگری با سارقها رفتار کنی، این کار را به خوبی انجام می دادی. ولی خودت نمی خواستی و این اصلا جای شرمساری ندارد. بهتر است بگذریم این تصورات در حد ایده و قصه فیلم بماند و در واقعیت عملیش نکنیم.

مک کورمیک می گوید اُدنکرک و خانواده اش دوبار چنین تجربه ای را از سر گذرانده اند و سارق وارد خانه اشان شده، که یک بارش واقعا دیوانه وار بوده و اُدنکرک مجبور شده سارقها را در زیرزمین خانه اش زندانی کند تا پلیس سر برسد. اُدنکرک هم فرزندانی دارد تقریبا هم سن بچه های هاچ منسل در فیلم، و استیصال و ترسی که او حین این دو اتفاق تجربه کرد باعث شد این ایده به ذهنش بزند. نحوه برخوردش با سارقها حسابی فکرش را مشغول نموده بود، و مهم تر از همه اینکه در ذهنش تصور می کرد چه کارهایی می توانسته بکند و ننموده.

حضور باب اُدنکرک در این فیلم یک اتفاق هیجان انگیز و دلچسب است؛ البته موجب غافلگیری بسیاری است. خودش هم این را درک می نماید و می داند که چرا خیلی ها متعجب می شوند. بازی در یک فیلم اکشن جان ویکی اصلا چیزی نبود که در گذشته بهش فکر نموده باشد. می گوید: من خودم فیلم های اکشن را مسخره می کردم. اصلا یک بار من و دیوید کراس در فستیوال فیلم الیمپیا برنامه ای داشتیم که در آن فیلم های استیون سیگال را می دیدیم و پشت میکروفن با صحنه هایش شوخی می کردیم.

اُدنکرک هرگز فیلم های اکشن را کوچک نمی شمرد و خیلی هایشان را دوست هم داشت. از فیلم هایی مثل آرزوی مرگ (Death Wish) و آثار جان وو و سری فیلم های داستان پلیس (Police Story) جکی جان خوشش می آید و از تماشایشان لذت می برد. او همچنین به اندازه کافی مؤلفه های ژانر را می شناخت که بداند حضورش در نقش یک قهرمان اکشن و نمایش آسیب پذیری و شنمایندگی، حس وحالی تازه و هیجان انگیز و نادر به فیلم های اکشن می بخشد. اُدنکرک می گوید: می دانستم چه کارهایی ازم بر می آید. اول اینکه می توانستم حسابی تمرین کنم و این چیز هیجان انگیز و پرچالشی بود. بعد با خودم فکر کردم تماشای من در قامت یک قهرمان اکشن باعث می شود صحنه های زد و خورد تأثیرگذارتر از آب در بیاید و بیننده شدت و جدیت ضربات را بیشتر درک کند. می خواستم وقتی فیلم را می بینیم بگوییم این شخصیتی است که اصلا بهش نمی خورد بتواند کسی را لت وپار کند و هیچ کار فیزیکی عجیبی ازش برنمی آید، و بعد ببینیم که چه حرکاتی بلد است و چطور همه را با مهارت هایش غافلگیر می نماید.

اُدنکرک که حسابی این کاره است و سلیقه درجه یکی دارد، مستقیم رفت سراغ بهترین های این حوزه. مک کورمیک می گوید: اکشن های مدل و سبک ما را می خواست و تقریبا همه چیز را خودش کنار هم گذاشت. مک کورمیک و لیچ از طرفداران پروپاقرص برکینگ بد و بهتره با سال تماس بگیری بودند و کارهای کمدی اُدنکرک را قدیم ها دنبال می کردند. می دانستند که او یک قهرمان اکشن نیست و همین باعث می شد کار کردن با او هیجان انگیزتر شود. لیچ می گوید: همین چالش جذب مان کرد و مشتاق بودیم سراغش برویم. با خودمان گفتیم چطور می توانیم آدمی را که اصلا شبیه ستاره های اکشن معمول عضلانی و چهارشانه نیست، به مخاطب نشان دهیم و بعد کاری کنیم که از مهارت های بی نظیرش شگفت زده شوند؟

مک کورمیک و لیچ درک کولستاد، نویسنده ی فیلم نامه جان ویک را استخدام کردند تا فیلم نامه هیچ کس را بنویسد و باب اُدنکرک را به دنیل برن هارت معرفی کردند. برن هارت بازیگر و مربی هنرهای رزمی است (اگر فیلم هیچ کس را دیده باشید، همان مرد نگون بختی است که هاچ ناکارش می نماید و وقتی روی تخت بیمارستان افتاده، جایگاه سمتش پرتاب می شود) و قرار گذاشتند که به اُدنکرک آموزش دهد.

هم زمان به او هشدار دادند که این جور کارها حسابی زمان بر است و باید کلی انرژی بگذارد. در این مدت برای پیدا کردن پخش نماینده سراغ افراد مختلف هالیوود رفتند و زمان زیادی گذشت تا مورد مناسبی پیدا نمایند. سال 2019 و بعد از اینکه STX Entertainment از پروژه کنار کشید، مک کورمیک و لیچ قرارداد همکاری با استودیو یونیورسال امضا کردند و مدیران یونیورسال می خواستند هیچ کس اولین فراوری مشترکشان باشد. در همین حین که مک کورمیک و لیچ مشغول پیدا کردن پخش نماینده بودند، اُدنکرک خودش را آماده می کرد و تمرینات فشرده و سختی از سر می گذراند.

مک کورمیک می گوید: تمام فکر و ذکرش شده بود تمرین و تمرین. دو سال پیاپی تمرین می کرد. حتی قبل اینکه اصلا فیلم نامه ای داشته باشیم تمرین می کرد. در مقطعی بهش گفتم که باب، مطمئنی می خواهی به این تمرین ها ادامه بدهی؟ شاید نتوانیم استارت فیلم را بزنیم!

برن هارت هنرهای رزمی و نحوه صحیح دریافت سلاح را به اُدنکرک آموزش داد. او می گوید: سخت ترین کار، پذیرش این نکته بود که چقدر کارم افتضاح است. به ویژه که کنار برن هارت قرار می گرفتم، کسی که بهترین و حرفه ای ترین آدم این جریان است. بعد من مدام سعی داشتم حرکاتش را یاد بگیرم و هر بار خراب می کردم و آبرویم می رفت. یک سال و نیم از تمریناتمان گذشت تا اینکه بالاخره بهم گفت: خیلی خب. حالا وقتشه که حرکاتت رو آروم تر اجرا کنی تا جلو دوربین خوب جلوه کنه و بتونن همه چرخش هاتو ثبت کنن.

تمرینات بدنی اُدنکرک فقط در یادگیری حرکات رزمی و مبارزات مختلف نبود، او باید فرایند و مراحل یک مبارزه جذاب را هم یاد می گرفت. اینکه کدام حرکت بعد از کدام ضربه بیاید و مبارزه را چه سمتی راهنمایی کند. باید حواسم می بود که اعضای مختلف بدنم کی و کجا حرکت می نمایند. واقعا کار پرزحمتی بود و حسابی فکر می برد.

از نظر دیوید لیچ، طراحی صحنه های مبارزه تقریبا شبیه طراحی پایکوبی است و او حساب تک تک لحظات مبارزه را در ذهنش دارد. سبک و مدل مبارزه را طراحی می کردیم و تکه ها و لحظات مختلفش را می چیدیم تا با تمرین و تکرار ملکه ذهنش شود. هم زمان با این فرآیند، باب هنرهای رزمی مختلف را هم یاد می گرفت. ولی اصل ماجرا درباره روایت مبارزه است، اینکه مراحل و تکه های مختلف یک صحنه اکشن چطور کنار هم قرار می گیرند تا جذاب تر و دیدنی تر باشند. پس قضیه سر این نیست که بعد از تمرین عضله بیاورید و مثل بدنسازها فیگور بگیرید. یادگیری مراحل مهم است. در انتها این تمرین ها، باب به اندازه تمام بازیگران اکشنی که تا به حال با آن ها کار نموده بودیم، آماده و ورزیده بود.

دیوید لیچ در تمام فیلم هایی که می سازد، مبارزات را بر اساس ذات و طبیعت کاراکترها طراحی می نماید. در هیچ کس، جنسی از مبارزه را می بینیم که هاچ را سرسخت و خطرناک نشان می دهد، ولی هم زمان آسیب پذیری هایش را نمایان می نماید و می فهمیم مثل جان ویک ابر انسان و شکست ناپذیر نیست. انگار از خودش مطمئن نیست، حس می کنید که دارد کلنجار می رود. وقتی با یک حریف درشت هیکل روبرو می شود، بخش زیادی از ضرباتش متکی به آرنج و زانو است و سعی می نماید با هرچه دم دستش گیر می آورد دشمن هایش را بزند. چیزی که لیچ اسمش را نیروی تصاعدی گذاشته. هاچ فقط چشم بسته جلو نمی رود تا همه را لت وپار کند و خیلی وقت ها استراتژی می چیند و از محیط و ابزارهایش به نفع خودش بهره می برد. مثلا فینال فیلم در کارگاهی می گذرد که هاچ سال هاست در آن کار نموده و مثل کف دستش می شناسد. در آن جا تله های مختلف برای دشمن های روسش می چیند و آن ها را مثل حیوانات زخمی به دنبال خودش می کشاند تا یکی یکی طعمه دام های هوشمندانه اش شوند.

مک کورمیک می گوید: هاچ بارها زخمی می شود و ضربه می خورد، چیزی که بخشی از ایده اصلی مان بود. به این طریق ضعف و ناتوانی هایی را نشان می دادیم که بعدا به همه شان غلبه می نماید و نیرومندتر می شود.

افشای ویژگی های شخصیت ها حین مبارزه، اصلی ترین وجه تمایز و انگیزه دیوید لیچ و کورمیک در ساخت فیلم های اکشن است، و مضمون اصلی هیچ کس در همین خلاصه می شود. قرار است شخصیتی را ببینیم که مدت ها در آرزوی جنگیدن و مبارزه بوده و حالا فرصتش را پیدا نموده و می خواهد دلی از عزا در بیاورد. هاچ یک مرد معمولی است شبیه هر مرد معمولی دیگر، ولی این توانایی ویژه را دارد که به دست خودش عدالت را اجرا کند و مراقب خانواده اش باشد و طی این جهت پراز خون و خون ریزی، یاد می گیرد پدر بهتری شود و برای محافظت از خانواده اش از جان مایه بگذارد. اگر از همان ابتدا او را به عنوان یک قهرمان اکشن معرفی می کردیم، این سفری که طی می نماید جذابیت فعلی را نداشت.

کارگردان وارد می شود

وقتی فیلم نامه تکمیل شد، آن را برای نایشولر، کارگردان روسی الاصل فرستادند. نایشولر به خاطر ساخت هاردکور هنری (Hardcore Henry) شناخته شده بود، فیلمی که به سیاق بازی های شوتر اول شخص، تماما از زاویه دید شخصیت اصلی دیده می شد. نایشولر می گوید: از ابتدا برنامه ام این بود که فیلم های روشن فکری بسازم و کارگردان جدی تری باشم. ولی وقتی هاردکور هنری را ساختم همه تصوراتم به هم ریخت چون سر ساختش کلی کیف کردم و واقعا لذت بردم. هیچ چیز آن فیلم روشن فکرانه و جدی نبود. با تمام ضعف ها و نقص هایش، واقعا به ساختن آن فیلم افتخار می کنم. ولی می دانستم که فیلم بعدی ام باید جدی تر و سروشکل دارتر باشد، و هم زمان سرگرم نمایندگی اش را حفظ کند.

نایشولر که به قول خودش می خواست مهارتش را به بقیه ثابت کند به مدیر برنامه هایش گفت که می خواهد فیلم بعدیش یک اکشن باشد با بازی یک بازیگر کمدی در نقش اصلی، که شات گان دستش است. این حرف را شش ماه قبل از دریافت فیلم نامه هیچ کس زده بود. نایشولر می گوید: کمدین ها ذاتا انسان های تلخ اندیش و تاریکی هستند. او مضمون هیچ کس را درک نموده بود و با شخصیت پدر عصبانی فیلم ارتباط می گرفت. ولی لایه ای عمیق تر هم در فیلم کشف کرد.

نایشولر به اُدنکرک گفت: چه خودتان این را بدانید یا ناخودآگاه آن را در قصه گذاشته باشید، داستان درباره مردی است که عمیقا به خشونت اعتیاد دارد و مدت ها عطش مبارزه را درونش سرکوب نموده. و جالب ترین و جذا ب ترین بُعد این قصه همین کشمکش درونی کاراکتر اصلی است. ماجرا فقط درباره آدم کشی حرفه ای نیست که می خواهد انتقام بگیرد. هاچ واقعا و از ته قلبش می خواهد به این بازی برشود و دوباره پدر همه را در بیاورد.

اُدنکرک مدتی طولانی مشغول تمرین بود و لیچ و مک کورمیک او را نمی دیدند. وقتی بالاخره سر صحنه حاضر شد، ظاهرش شبیه هاچ بود، یک مرد معمولی و ساده. ولی معین بود یک چیزی تغییر نموده. لیچ می گوید: از چهره اش پیدا بود که تمام سختی ها و مشقات تمرین را درونی نموده و حالا مردی شده که برای ایفای نقش هاچ عالی است.

اُدنکرک آدم به شدت شوخ طبعی است و ذهن کمدی درجه یکی دارد، ولی سر این فیلم یک قانون مهم داشت؛ اینکه سر صحنه با شخصیت خودش شوخی نکند. قرار نبود هی وسط مبارزات مزه پرانی کنم. می خواستم شخصیتی جدی نشان دهم که با کسی شوخی ندارد و از درد و کشمکشی درونی رنج می برد و واقعا خشمگین و عصبانی می شود. اگر با این ها شوخی می کردیم، دیگر آن خشم و جوش و خروش باورپذیر نمی شد. او قصد نداشت نقشش را سرسری بگیرد. حضور باب اُدنکرک در نقش یک بزن بهادر پتانسیل این را داشت که فیلم در دام شوخی های هجوآمیز بیفتد. ولی باب اُدنکرک خودش را تمام و کمال وقف این کاراکتر نموده بود. با خودم گفتم یکی از چیزهایی که می توانم به این ژانر اضافه کنم، حفظ ویژگی های کاراکتر حین مبارزات است. یعنی وقتی هاچ درگیر نبرد می شود، هنوز هم دودلی و شک و اضطراب را در چهره اش ببینیم و به یک باره تبدیل به ماشین کشتار نشود، انسانیتش را فراموش نکنیم. در چهره هاچ حین مبارزات، حس هایی می بینیم که معمولا در صحنه های اکشن دیده نمی شوند.

مک کورمیک می گوید اُدنکرک سر صحنه واقعا پرانرژی و روحیه بخش بوده. همواره آماده بود تا نماهای بیشتری بگیریم. هیچ وقت خسته نمی شد و به ما انرژی می داد. برایش فرقی نمی کرد شبی بارانی و سرد است یا روزی آفتابی و آرام. هروقت اراده می کردیم برای تمرین و برداشت های مجدد آماده بود. صحنه مبارزه در اتوبوس که ستاره فیلم را نگران نموده بود، دقیقه 30 داستان اتفاق می افتد که بین استانداردهای فیلم های اکشن کمی دیر به حساب می آید. ولی آن ها به این پیش زمینه و مقدمه نسبتا طولانی احتیاج داشتند، چون هم تنش و انتظار مخاطب را بالا می برد، هم از نظر بودجه به نفع شان تمام می شد. نایشولر می گوید که اعتماد به نفس اُدنکرک بعد از اینکه این صحنه را با پیروزیت دریافتد، به شدت بالاتر رفت و نگرانیش کم تر شد. و چون برنامه فیلم برداری را تقریبا به ترتیب فیلم نامه چیده بودند، مخاطب هم می تواند این تغییر را در اُدنکرک حس کند و در چهره اش می بینیم که هرچه فیلم جلوتر می رود، مصمم تر و ثابت قدم تر می شود. لیچ می گوید: این خوش شانسی را داشتیم که صحنه ها را به ترتیب فیلم نامه ضبط کنیم و این به باب بیشتر یاری می کرد تا قلق شخصیت به تدریج دستش بیاید.

قدرت ریسک

هیچ کس یک بی مووی استاندارد و جذاب است که می داند از خودش و مخاطب چه می خواهد. در ظاهر انگار همه چیزش جدی است، ولی بیشتر که دقت می کنیم متوجه می شویم چقدر موقعیت ها ابزورد است.

جهانی که برای فیلم هیچ کس ساخته اند ملموس و باورپذیر در آمده و رویکردش نسبت به خشونت و صحنه های اکشن، نوآورانه است و روش های متنوع و جذابی برای ناکار کردن دشمن نشان مان می دهد و در بیشتر مواقع، تعمدا از به کار گیری کلیشه های ژانری دوری نموده است. نایشولر می گوید سعی شان را کردند تا کاراکتر کانی نیلسون (بازیگر نقش همسر هاچ) شبیه مدل های آشنا و تکراری در فیلم های اکشن نباشد و ضدقهرمان داستان را هم با همین رویکرد ساختند. یک کله گنده مافیای روس که انگار همه کارها را از سر اجبار انجام می دهد و علاقه ای به زندگی پر از جرم و جنایتش ندارد و اگر دست خودش باشد دوست دارد تمام مدت در کلابش آواز بخواند و عشق و حال کند.

هنوز زود است که بگوییم، ولی باب اُدنکرک برای ساخت دنباله هیچ کس اعلام آمادگی نموده و گفته بدش نمی آید این وسط یک کمدی اکشن به سبک فیلم های جکی چان هم بازی کند. حتی در دوران پاندمی کرونا، اُدنکرک تمرینات بدنیش را رها ننموده و همچنان خستگی ناپذیر است و برن هارت هم برایش برنامه هایی را که باید در ذهن بسپرد می فرستد تا طبق آن ها تمرین کند. اُدنکرک حالا دیگر یک قهرمان اکشن شده و باید همواره آماده بماند.

هیچ کس بدون باب اُدنکرک و انرژی و فکر و وقتی که صرف آن کرد ساخته نمی شد. و اگر انقدر برای به تصویر کشیدن ایده اش کوشش نمی کرد، امروز این فیلم را نداشتیم. بخشی از جذابیت این ماجرا به ریسک عظیمش برمی شود. اگر کارش جواب نمی داد، اگر تمرین هایش خوب نتیجه نمی گرفت و فیلم فاجعه ای تمام عیار و مضحک می شد، شکست بدی برای اُدنکرک به حساب می آید. شاید نه در حدی که اعتبار شغلیش را به کل نابود کند، ولی بدون شک او را بدنام می کرد. همین ریسک عظیم بود که پروژه را برای اُدنکرک جذاب تر می کرد. خودش می گوید: نمی دانم چرا برخی ها انتظار دارند صنعت سینما و نمایش بی خطر باشد. همواره در حال سعی و خطا هستیم و کوشش مان را می کنیم و در بیشتر مواقع شکست می خوریم. این بخشی از شغلمان است.

باب اُدنکرک با شکست و ناامیدی بیگانه نیست. پروژه های زیادی در ذهن داشته که به نتیجه نرسیده اند و فیلم هایی بازی نموده که شکست ناجوری خورده اند. ولی وقتی آیتم های کمدی می نوشته یا سریال مستر شو را بازی می نموده، اصلا در مخیله اش هم نمی گنجیده که روزی هم بازی مریل استریپ شود. او از ابتدای جهت تا کنون شکست های زیادی را تجربه کرد. یکی از اولین اجراهایی که مقابل تماشاچی زنده داشته را به یاد می آورد، شبی که باید بداهه در شیکاگو اجرا می نموده. یادم است خیلی عصبی و مضطرب شده بودم. نگاه کردم به آینه و گفتم ببین، اگه نمی خوای ریسک کنی اصلا سراغ این کار نرو. ولی اگر می خوای این جهت رو ادامه بدی، خودتو جمع و جور کن و برو اون بیرون و گند بزن. خراب کردن بهتر از اینه که هیچکاری نکنی.

خوشبختانه هیچ کس فیلم فاجعه باری از آب در نیامد، و بخشی از این پیروزیت مدیون ریسک پذیری اُدنکرک است. بدون ریسک کردن اصلا نمی شود کاری در سینما کرد. این پروژه از جهاتی ریسک عظیمی بود، و از برخی جهات ریسک خیلی زیادی به حساب نمی آمد. ولی ریسکی بود که حاضر بودم به جان بخرم.

منبع: THE RINGER